Grupa Ludzi, Ktorzy Nie Byliby Cicho

Na pocz?tku lat siedemdziesi?tych, w kontek?cie dyktatury, miasto Teresina, stolica stanu Piauí, bylo ?wiadkiem pojawienia si? grupy mlodych filmowców zaanga?owanych w budow? nowych kodów komunikacyjnych w dziedzinie sztuki i ta sytuacja kryzysowa doprowadzila do powstania pokolenia Antônio Noronha Filho. Praca ta, traktuj?c ten kontekst jako swój glówny argument empiryczny, proponuje opowiedziec o historii zwi?zków mi?dzy praktykami przestrzenizacyjnymi wy?ej wymienionych podmiotów, sztuk? eksperymentaln? tych praktyk a historycznymi uwarunkowaniami istnienia wn?trza, z którego skutecznie wylonilo si? pokolenie badanej mlodzie?y. W ?wietle teorii Michela de Certeau, Marca Augé i Richarda Sennetta, mi?dzy innymi, praca ta traktuje praktyki przestrzenne zainicjowane przez badany fragment mlodocianego Teresiny jako glówny pretekst do opowiedzenia historii Teresiny z analizy ruchów nieletnich cial w ramach procesu, który doprowadzil do powstania nowej miejskiej skladni w stolicy Piaui.